تغییر...

آتوسا رفت که لباسش رو از بوتیک همیشگی اش ، تحویل بگیره. لباسی که مدتهاست سفارشش رو داده و منتظرش بوده. و من تنها جلوی ورودی میدون جلفا ایستاده بودم.ساعت 8 شب این نقطه از اصفهان یعنی اوج شلوغی و هیاهو. ماشین رو دوبله پارک کرده بودم ، درست جایی که بعضی وقتها هنگام ظهر ، تو خلوتی خیابون نظر ، وقتی که قرار بود دوتایی پاستا بخوریم   تو کافه سیمون ، پارکش میکردم. یادته ؟ من چنگال رو میزدم تو مخلفات پاستا و بزور میدادم تو بخوری و تو هم دوبرابرش تلافی اش رو در میاوردی.اگه من یه چنگال بهت میدادم ، تو دو تا میدادی !

رد شدن از وسط ستونهای ورودی این میدون تاریخی ، برام مثل رد شدن از دروازه ی جهنم شده. یادم میاد زمانی رو که با چه عجله ای وارد میدون میشدم ، در حالیکه سرم پایین بود ، تلاش میکردم به صورت هیچکدوم از دختر پسرهایی که تو میدون هستن نگاه نکنم . این کارم دو دلیل داشت :

یکی اینکه میترسیدم آشنایی یا کسی رو ببینم ، دوم اینکه میدونستم بدت میاد به کسی نگاه کنم ، تازه میدونستم وقتی دختری یا زنی بهم نگاه میکنه تو شاکی میشی. با اون چشمای نازت ، براش خط و نشون میکشیدی و با بالابردن ابروهات لازم الاجرا بودن تصمیم ات رو بهش نشون میدادی.

و من چقدر کیف میکردم از این غیرتی بازی هات که رگه هایی از لمپنیسم هم تو خودش داشت....

از پله های سمت راست میرم بالا ، چند تا جوون نشستن لب سکوهای سنگی و دارن سیگار میکشن. چشم هام رو توشون میچرخونم ; شاید که نشونی از تو یا حداقل از زری ببینم .ولی خبری نیست. به ساعتم نگاه میکنم ، سه دقیقه از رفتن آتوسا گذشته.باید عجله کنم.

همیطنور که دارم تو جمعیت جستجو میکنم  ، میرم به سمت کافه سیمون. از پشت پرده های کوچیک پنجره های چوبی کافه ، خود سیمون رو می بینم . قوت قلب میگیرم : مثل اینکه اینجا همه چیزش سر جاشه.