فاتحه مع الصوات....

پرده ی اول :

آخرین پک را به سیگارم میزنم و از شیشه ی پایین ماشین بیرونش میندازم. می پیچم بسمت ورودی دانشگاه و سردر ورودی خشک و بیروح را طی میکنم ، رییس حراست کنار درب ورودی اطاقک نگهبانی در سایه ی زوایه های تیز سردر روی یه صندلی پلاستیکی لم داده و از پشت عینک دودیش دارد ورود و خروج ماشینها را نظاره  میکند ، به محض اینکه مرا می بیند ، دستش را به علامت سلام بلند میکند و صدای زنانه اش را در گلویش پهن میکند که :

-          سلام مهندس !

با اشاره ی سر و دست و در حال عبور از روی سرعت گیر مسخره ی دم در ، جوابش را میدهم و عبور میکنم. نمیدانم چرا این بنده ی خدا اینطور به من علاقه دارد ؟؟

اوایل ترم اول که  میومدم دانشگاه ، چند باری به همین سبک ولی با لفظ " استاد " خطابم کرد ، تا اینکه یک روز دم همان ورودی زدم کنار ، پیاده شدم و برایش توضیح دادم که ده سال پیش لیسانس عمران گرفته ام و الان از سر چیزخلی(همون ..س خلی) اومدم اینجا و دانشجوی لیسانس معماری هستم. این کار رو کردم به امید اینکه این سیستم سلام و علیک از راه دور سفره اش جمع شود ...دو روز بعدش که وارد دانشگاه شدم با صدای بلند تری سیستم جدید سلام و علیکش را رونمایی کرد : سلام مهندسسسس ! (روی این سین آخر هم خیلی تاکید داره بنده خدا )

بهرحال دیدم فایده ای ندارد و ما هم از آنجایی که گفته اند سلام و جواب سلام هفتاد ثواب دارد و شصت و نه تایش به سلام کننده تعلق میگیرد و تنها یکیش برای جواب دهنده است ، ترجیح دادیم که این بنده خدا هم اینطوری از حضورمان فیض ببرد ...بهرحال عمریست که بقیه دوشیده اندمان و تیغمان زده اند ، بذار یه چند صباحی هم این بابا اینطوری حال کنه با ما....والاااااا....

ماشین رو نزدیک خروجی پارکینگ پارک کردم و وسایلم رو از صندلی عقب برداشتم . در حالیکه به زور و زحمت داشتم با یه دست تخته شاسی و کاغذهای رویش به اضافه ی خط کش ها و گونیا را نگه میداشتم و با دست دیگر تلاشی عبث برای برداشتن کیف چرمی ام و کیف حاوی رنگهای گواش ، قلم موها و پالت رنگ را شروع کرده بودم ، داشتم فکر میکردم که بطری آب معدنی را به کجای بدنم وصل کنم و تازه یادم افتاد به فلاکس قهوه و لیوانهای کاغذی (چون پنج ساعت کلاس یکسره اس و بالاخره ....) که باید میبردم و اینکه جادادن اینهمه وسیله در آغوش و دستهای پر مهر من تقریبا امری محال است که ناگهان صدایی ظریف از پشت سرم ، خواب آلودگی آلپرازولام های دیشب را کاملا از سرم پراند :

-          سلام ! فکر کنم کمک لازم دارین ...

با وجود تخته شاسی و کیف در دستهایم  و کمی تعجب زدگیم تلاش کردم با حداکثر سرعت ممکنه سرم را برگردانم و ببینم صبح اول صبحی کدوم بنده خدایی زیر چشم تیزبین حراست همچین جراتی رو بخودش داده (بله ! دانشگاه کوفتی ما اینطوریه وضعش ... چیزایی که در مورد دانشگاههای دیگه میشنوین رو کلا فراموش کنین ) ...اول نشناختمش ولی قیافه اش آشنا میزد تا یکدفعه موتور ذهنم پت پتی کرد و راه افتاد : دوست ، دوست دختر یکی از دوستام بود !!! گرفتین داستان رو ؟ دوست من یه دوست دختری داره که این خانوم نیکوکار دوستش محسوب میشد و مسلما از اون طریق من رو میشناخت.بهرحال بعد از سلام و صبح بخیر مختصری که کردیم ، صلاح رو در این دیدم که این خانوم به این شکل کمک من نکنه و ازش تشکر کردم ولی بازهم با اصرار صادقانه اش مواجه شدم. خداییش هم خودم عذا گرفته بودم که چطوری اینهمه وسیله رو در طی یه راه ، ببرم سرکلاس..تصمیم گرفتیم به این صورت عمل کنیم که ایشون فلاکس قهوه و بطری آب معدنی رو ببرن به ساختمان و شماره کلاسی که بهش گفتم و منهم با چند دقیقه تاخیر بقیه وسایل رو بیارم و البته توضیحات زیادی دادم که بیشتر بخاطر خودش اینطوری دارم عمل میکنم که همراه هم زیاد صحیح نیست دیده بشیم و شرمنده بابت اینکه  بهش زحمت میدم و کلی تشکر و سپاس و قول جبران (؟؟!!؟؟ چطوریش رو نمیدونم ) دادم و اون بنده خدا با فلاکس و لیوان ها و بطری آب معدنی رفت سمت کلاس من. منهم بقیه وسایل رو برداشتم و ماشین رو قفل کردم و سلانه سلانه (همون آهسته آهسته ) رفتم به سمت کلاس...

همیشه و در اغلب اوقات (یعنی بالای 90 درصد اوقات ) من جزو اولین نفراتی هستم که وارد کلاس میشم.امید داشتم که امروز هم بهمین صورت باشه ولی زهی خیال باطل ...گویا دیشب که من خواب بودم ، فرشته ی وحی به دونه دونه ی بچه های کلاس و شخص استاد نازل شده و این وحی الهی رو ابلاغ فرموده که :

-          فردا صبح اگر در حال مرگ هم بودین همتون زودتر از مهران باید سرکلاس باشین و اگر نباشین حسابتون با کرام الکاتبینه....

ملت همیشه در صحنه هم اینبار به این وحی عمل کردن و تقریبا همشون زودتر از من سرکلاس بودن !!! حتی استاد !!! باورتون میشه آدم اینقدر گه شانس باشه ؟

وقتی وارد کلاس شدم چون عادت داشتم همیشه نفر اول باشم فکر کردم اشتباه اومدم !! ولی فریاد جانسوز سه چهار نفر از دوستان بهمراه نیش تا بناگوش باز شده ی استاد ، بهم ثابت کرد که نه ! درسته ...

-          مهرااااااااان ! خانمت (؟؟؟!!!!؟؟؟؟) برات قهوه و آب معدنی خنک آورد !

خانمم ؟؟؟ آب معدنی خنک ؟ دیدم بهترین دفاع در این مواقع حمله اس ! در حالیکه برای استاد سرتکون میدادم بعنوان سلام و علیک ،  برگشتم طرف پفیوزترینشون و گفتم :

-          اولا از کجا میدونی خانمم بود ؟ مگه عقدنامه اش گردنش آویزون بود ؟ دوما من آب سرد نمیخورم ، این بطری آبش معمولیه ، تو از کجا فهمیدی خنکه ؟

بقول زنده یاد احمد شاملو : طوفان خنده ها .......

استاد که دید دارم حرص میخورم و داره نظم کلاس بهم میخوره ، صداش رو بلند کرد:

-          راس میگه خب .. شاید دوستن هنوز (!!؟؟!!)

قبل از اینکه بتونم چشمای از حدقه دراومده ام رو جمع کنم و دهانم را باز کنم و توضیح بدم، یکی از رندان کلاس به نکته  ظریفی اشاره کرد که :

-          استاد ! اون که عقد کنن که میشه زنش ، میشه همسرش ، اینکه دوست باشن میشه خانمش ....

اینبار استاد هم همکاری کرد و باهم از جا پریدیم که بابا زمان ما همچین چیزی مصطلح نبود و لفظ " خانمم " به همسرم اطلاق میشد ... اما بقول شاملو : طوفان خنده ها.....

بهرحال با کلی بدبختی و قسم و آیه که بابا این فقط خواسته که کمک من کنه و لبخندهای کجکی دوستان که " آره ! باشه ..ما که قبول کردیم ولی خودتی "  پشت میزمان تمرگیدیم و کلاس شروع شد....

پرده دوم :

گرم طراحی بودم و هدفونی که روی گوشم بود نمیگذاشت صداهای مزاحم کلاس را بشنوم ، فقط گهگاهی سرم را بلند میکردم که اگر چیز جدیدی روی تخته نوشته شد ، یادداشت کنم یا ..... با توجه به اینکه تازگیها یه فولدر پر از آهنگهای مربوط به ده سال پیش گوشه ی لپ تاپم پیدا کردم و یه سری از آهنگهاش عجیب میریزتم بهم ، یه دونه از این کش هایی که دور پول میندازن رو ، انداختم دور مچ دست چپم و تا ذهنم میره سمت خاطراتی که نمیخوام، با کشیدن و رها کردن کش دور دستم یه شوک عصبی به خودم میدم و در حقیقت از خود تخریبی مزمن نجات پیدا میکنم...در حین کلاس چند باری کش را کشیدم و سوزش دستم باعث شد برگردم به کلاس و طرحم.صفحه ی موبایلم روشن شد ، یه اس ام اس اومده بود که کنجکاوم کرد. از طرف همون دوستم بود که دوسته دوست دخترش صبح کمکم کرده بود. این بنده خدا طبق معمول دیر اومد سرکلاس و به کلی از قضایا بیخبر بود. منتظر بودم تو یکی از استراحتهایی که میرفتیم بیرون از کلاس، براش تعریف کنم .از من فاصله داشت و بطور کلی اصلا نمیخواستم بچه ها بفهمن این دختره کی بوده واقعا و داستان درست بشه واسه اون بدبخت وگرنه ما که آب از سرمون گذشته دیگه. اس ام اس رو باز کردم و دیدم نوشته :

-          محکم تر بزن ! نامردی تنبیه هم داره !

سرم رو بالا آوردم و نگاهش کردم ، دیدم بد فرم و خیلی ناراحت داره نگاهم میکنه ، با اشاره سرو دست پرسیدم : این چیه فرستادی ؟ چه مرگته ؟

با عصبانیت بلند شد و اشاره کرد که بیا بیرون ...بلند شدم رفتم دنبالش ، از پله ها سریع رفت پایین ، منم دنبالش...رسیدیم تو کریدور که صداش رو انداخت تو سرش و با رگهای بیرون زده ی گردن و  پیشونی داد زد که :

-          تو که گلوت پیش آسی (اسم دوست دخترش بود ) گیر کرده بود چرا به خودم نگفتی ؟؟؟؟؟

خب !  مسلما اولین عکس العملم این بود :

-          هان ؟ آسی ؟ کدوم آسی ؟ آسی چیه ؟

-          آسی ! خانمم....

اینبار سریع گرفتم منظورش از خانمم رو و فهمیدم دوست دخترش رو میگه ولی متوجه نشدم که منکه اصلا این آسی خانوم رو اگر الان ببینم هم درست نمیشناسمش و حتی اصلا نمیدونم چرا بهش میگن آسی ؟ چرا با تهمت گیر کردن گلو نزدشون مواجه ام ؟

دیدم دوستم خیلی ناراحته و بقول معروف از جایی بقول خودش ، خورده که انتظارش رو نداشته  و اصلا نمیشه باهاش صحبت کرد ، همینطور که ایستاده بود و منتظر جواب بود ، رفتم روی پاهاش ! یعنی کف کفشهام رو گذاشتم روی جفت پاهاش و خب قاعدتا تقریبا بقول فرنگیها چیک تو چیک یا گونه به گونه شدیم و میلیمتری با لب گرفتن ازش بیشتر فاصله نداشتم ، اینکار باعث شد که یهو از اون فاز بپره بیرون :

-          چیکار میکنی چیزخل ؟ دارن نگامون میکنن؟

-          سینا ( اسمش سینا ست ) صبح زود اون دوست آسی هست که قدش کوتاهه وموهاشو سفید کرده (همون دکلره )؟

-          خب ؟

-           اون با آوردن یه فلاکس قهوه و چنتا لیوان ویه بطری آب معدنی کمک من  از پای ماشین تا سرکلاس ، کاری باهام کرده که اگه تو ده سال کوچیکتر از حالات بودی ، همین الان باهات میکردم ...

(سه ثانیه فکر کرد ) گفت :

-          یعنی می **گاییدیم ؟

پلکهام رو سریع چندبار زدم رو هم یعنی : بعلللله...

(لبخند زد )

-          یعنی فرناز گا**ییده ات امروز؟

بازم حرکت پلکهام....

-          یعنی ساسان چرت میگه که آسی اومده بود سرکلاس واسه تو قهوه آورده ؟

بازم حرکت پلکهام....

-          نوکرتم ...

بازم حرکت پلکهام.....

-          میشه حالا بیای پایین؟ یعنی از روم بیای پایین؟

ایندفعه حرکت خودم...کلی خندید و عذرخواهی کرد...برگشتیم سرکلاس ، نزدیک در کلاس ، گفت :

-          دختره خوبیه این فرناز ها ! نمیخوای...(پریدم تو حرفش )

-          نه سینا جان ! فقط از طرف من کلی ازش تشکر کن و بگو لطف کنه دیگه کمک نکنه ...واقعا شرمنده هم شدم امروز...

فقط خندید...وقتی خواست وارد کلاس بشه ، یه دفعه یاد یه چیزی افتادم ، بازوش رو از پشت کشیدم و برگشت طرفم ، گفتم :

-          سینا ! وقتی عصبانی بودی گفتی ، اگه آسی رو میخواستی چرا به خودم نگفتی ، مثلا بهت میگفتم چیکار میخواستی بکنی ؟

-          (دو ثانیه فکر کرد و خیلی راحت ، خیلی عادی گفت ) پاسش میدادم به خودت حاجی...

-          چی ؟ پس چرا اونموقع که حرف ساسان رو باور کرده بودی اینقدر عصبانی بودی ،تو که اینقدر راحت از این بدبخت میگذری؟

-          واسه این بود که فکر کردم دورم زدی واسه این ناراحت شدم وگرنه واسه اون که نه...

دیگه چیزی نگفتم و رفتیم سرکلاس...هر چقدر که بیشتر میگذشت و یاد قربون صدقه های پای تلفن سینا واسه آسی میفتادم و عشقم عشقم گفتنهاش و رد و بدل کردن اشاره هاشون و کارهایی که آسی واسه این پسره کرده بود میفتادم (البته طبق تعریفهای خود سینا ) بیشتر اعصابم خرابتر میشد و بالاخره به زور ضربات کش بر روی نبضم خودم را جمع و جور کردم ، ولی فاتحه ی واژه ای به نام " عشق " را خواندم برای نسل بعد از دهه شصت و سنگ قبری هم برایش گذاشتم به نمایندگی از طرف نسلهای بعدی ، جوجه هفتادیها و بعدیها....گندش رو در آوردین دیگه باووو....

پی نوشت : از تمام دوستای خووووب ، عالی و وفادارم که اینجا رو با تمام بی نظمی ها و آشفتگی ها در نوشتن ، دنبال میکنن و در نهایت با یک اعتراض دوستانه و دلچسب ، تلنگری به من میزنند برای نوشتن و دوباره نفس کشیدن ، نهایت سپاس را دارم . کاش میشد که تک تک اتون رو ببینم ، در آغوش بگیرم و از بودنتون تشکر کنم....بازهم ممنون که هستید که اگر نبودید.....بگذریم...