نشانه های ممنوعه(بخش اول)

یک :

(آهنگی رو که زحمت کشیدید از جایی که گفتم میتونید پخش کنید برای خودتون تا بفهمین چطوری یه آهنگ میتونه برای  چند روز تمام روح و وجودتون رو درگیر کنه ، در طی متن اشاره میکنم کجا این آهنگ رو پخش کنید )

مشغولم حسابی....تقریبا آخرین جلسات کلاس رو میگذرونیم... طراحیها سنگین تر و البته وقت گیر تر شده ان....گهگاهی سرم را از روی میز طراحیم بلند میکنم تا جواب سوال دوستامو که از پشت میزهاشون بلند میشن میان تا سوالی ازم بپرسن یا راهنمایی بخوان رو بدم  ،بخاطر یه لیسانس فکسنی عمران و  چند سال سابقه کار ، اینا فکر میکنن که من خیلی حالیمه مثلا ، البته خوش برخوردی خودم باهاشون بعلاوه ی اختلاف سنی بینمون هم باعث شده که چهره ی شیرین و دلنشین معماریها بشم ، این از یه جنبه هایی خوبه و از یه جنبه هایی بد ولی شما که غریبه نیستین ، خودم لذت میبرم..هنوز کش های پول دور مچم وجود دارند ، یعنی باید هنوز تلاش کنم برای کنترل ذهنم وگرنه میرم تو هپروت ....دیروز یکی از کش ها رو اینقدر محکم کشیدم که پاره شد و مجبور شدم جایگزینش کنم...

تو کلاس طراحی معماری ، استاد باحالی که داریم یه قانون جالب رو از جلسه ی اول تقریبا ، در کلاس جا انداخته است که بنظر من جنبه های مثبتش به منفی اش میچربد. این قانون به این شکل است که هر کس که مایل بود مجموعه ای از سه یا در نهایت پنج تا آهنگ دلخواهش را برای هرجلسه انتخاب میکند و به نوبت در حین کلاس و انجام کارهای طراحی (کلاس بصورت کارگاهه نه یه تخته سیاه و چند ردیف صندلی !) هر شخصی ، یک آهنگ را توسط موبایلش پخش میکند و بقیه هم باید تا انتهای آهنگ تحمل کنند و حین انجام کارهایشان آهنگ انتخابی همکلاسیشان را گوش کنند...حتی یکی دو مورد که استاد از اهنگ پخش شده خیلی خوشش اومده بود یا احیانا خاطره ای برایش زنده شده بود ، برای اون شخص که آهنگش را پسندیده بود ، نمره ی کمکی در نظر گرفت..کاری به جنبه های مثبت و منفیش ندارم ولی من تقریبا هیچوقت در این طرح شرکت نکردم و وقتی یکی دو بار از طرف استاد یا بچه ها مورد سوال قرار گرفتم با جملاتی مثل " از انتخاب دوستان فیض میبریم " یا " فرقی نمیکنه ! منم همینا رو که شما پخش کردید ، میخواستم پخش کنم " و غیره از این ماجرا فرار کردم....

اما حقیقت این است که آهنگهایی که من دوست دارم در چهار دسته ی کاملا مجزا قرار میگیرند و حتی بر اساس این دسته بندی فولدر بندی شده اند و برای پخش روی پلیر (Player) یا پخش ماشین ، فلش مموری هرکدام جداگانه است. دسته ی اول آهنگهایی هستن که دوستشون دارم و خاطره ی خاصی ازشون ندارم یا منو یاد شخص خاصی نمیاندازن و در  ضمن متن ترانه هاشون معمولی و زیباست و فقط زیباست ، نه فاجعه بار یا خیلی مخرب...مثل آهنگ " روی بام تهران " کامران تفتی یا " کجایی " محسن چاووشی که برای شهرزاد خونده و ....اینا تعدادشون زیاده...دسته ی دوم آهنگهایی هستن که متن ترانه هاشون بهمراه ملودیشون منو به مرز نابودی میکشونه مثل آهنگ " فدای سرت ، نباشه غمت " از Wantons یا  " قوزک پا " فریدون فروغی ، یا آهنگی از فرهاد مهراد که اینطوری شروع میشه " می بینم صورتمو تو آینه " و بهرحال اسم فولدر این دسته رو گذاشتم فا**ک (FU**CK) و وقتهایی که هوا ابری یا ابری بارونی باشه و منهم اون رگ مازوخیسمیم بزنه بیرون ، در حال اتوبان گردی و اسموک میزنم به فلش فا**ک و خب مسلما بعد از چنتا اهنگ ، خیلی شیک و مجلسی به " گا " میرم...دسته ی سوم آهنگهایی هستن که یا ازشون خاطره دارم ، یا منو یاد شخص خاصی میندازه یا شخص خاصی اون آهنگ رو بهم داده و با جمله ای شبیه به اینکه " تو این آهنگ با تو حرف زدم " یا " انگار این آهنگ رو برای من ساختن که توش با تو حرف بزنم " ، در حقیقت اون آهنگ رو مال خودش کرده باشه مثل " رفیق روزهای خوب " محسن چاووشی ، " کاریش نمیشه کرد ، عاشق شدی برو " یادم نیست از کیه ، " وقتی دلت شکست " اینم یادم نیست (آلزایمرم خودت داری !!!) و یا آهنگ میلاد باران " میرم جای من اینجا نیست " ... وجود این فولدره که باعث شده کش پول بندازم دور دستم که بیخود ذهنم نره سمت آدمها یا وقایعی که نباید بره ....البته هنوز اسم مناسبی براش پیدا نکردم و فقط به اسم " گوش نده " تو یکی از لپ تاپهام ذخیره اش کردم.... اما.... اما....دسته ی چهارم شامل فولدری میشه که آهنگهای زیادی توش نیست ولی ترکیب مخرب ، وحشتناک و دیوانه کننده ای ( برای من  البته ) از دسته ی دوم و سومه...یعنی علاوه بر اینکه متن ترانه هاش سنگینه برام ، پیوندی که بین این آهنگها با اشخاص یا حوادث و وقایعی وجود داره ، من رو به مرز بیخود شدن ، دیوانگی ، روان شدن اشک (مرد که گریه نمیکنه ؟؟!!) ، بغض سنگین ، خوردن  آرام بخش(نوعی قرص است عزیزان...) ، زل زدن به نقطه ای خاص (عین ..س خلها ) میرسونه ، اسم این فولدر رو گذاشتم ممنوعه...حدود هفت هشتا آهنگ توشه که بهیچ عنوان از روی یه فلش آبی رنگ کوچک ولی خوشگل بیرون نمیان ، چون خود فلش هم  .....

برای یه استراحت کوچیک مابین کلاس (اصل کلاس پنج ساعته است ) لیوان کاغذی ام رو تا نیمه قهوه کردم و با اشاره ی سر از استاد اجازه گرفتم و اونهم با گفتن " بفرمایین " ادب خودشو نشون داد...حرکت لیوان به دست من از بین میزهای طراحی ، به معنای فرمان حرکت برای جماعت سیگاری کلاسه...یعنی هرکسی میخواد سیگار بکشه ، میذاره تو همچین موقعی همه باهم میریم تو پارکینگ دانشگاه و اغلب کنار ماشین من مشغول آلوده کردن ریه ها و هوا میشیم....(امیدوارم تا حالا آهنگ رو پس زمینه پخش نکرده باشین ، کمی صبر کنید )

تقریبا سیگارم داشت تمام میشد و منهم جرعه های آخر قهوه ام را داشتم مزه مزه میکردم و توی ذهنم مشغول محاسبه ی حجم فلاسک قهوه ام بودم و اینکه چقدر دیگه برام قهوه باقی مونده ، که ، شایان (یکی از همکلاسیهام ) گفت :

-          بروبچ ! امروز یه آهنگ آوردم که استاد پشماش بریزه !!!(اون بی تربیته ، چرا منو اینطوری نیگاه میکنین؟ )

-          ایول

-          ماشالله

-          حالا چی هست ؟

-          برگشتیم سرکلاس میذارم واسه استاد....

**دوم

(میتونید آهنگ رو پس زمینه ی خوندن این بخش تا انتهای پست برای خودتون پخش کنید )

پشت میزم هنوز داشتم جابجا میشدم که بتونم تسلط کامل روی طرحم داشته باشم و بتونم هاشورهام رو طوری بزنم که بافت خشنی که مد نظرم بود رو روی طرح خوب پیاده کنم ، شایان رو از زیر چشم میدیدم که داره تو موبایلش دنبال چیزی میگرده و صدای تو دماغیش با لهجه ی نه چندان دلچسبش برای  اجازه گرفتن از استاد برای پخش آهنگ انتخابیه این هفته اش رو میشنیدم ...اجازه صادر شد(اینها آخرین چیزایی هستن که از اون جلسه ی کلاس یادم مونده ، از این لحظه به بعدش دیگه : تماااام ).... صدای گیتار آهنگی که شایان گذاشته بود ، به لرزه انداختم و در ادامه اش صدای قوی ، مردانه و گیرای فریدون فروغی مثل پتکی سنگی و سنگین تو صورتم که نه ، روی تمام هیکلم پایین آمد:

انگار دستمام سرد ، سردن

انگار چشمام ، شب تارن 

آسمون سیاه ، ابر پاره پاره 

شرشر بارون ، داره میباره....

بی اختیار حرکتی میکنم برای رفتن به سمت میز شایان و خفه کردن آهنگش ولی....از جلب توجه خوشم نمیاد....شروع کردم توی کیف دستیم دنبال هدفونم گشتم که یادم افتاد توی کلاس آموزش پاستل گچی که میرم ، دیروز عصر  ، جاش گذاشتم...

حالا رفتی و من تنهاترین عاشقم رو زمین

تنها خاطراتم تو بودی ، فقط همین

قیافه ی رها ، وقتی برای آخرین بار گفت فلش مموری آبیه رو بده که میخوام آهنگ خداحافظیم رو برات بریزم، مثل پرده ای شفاف جلوی چشمام رو گرفته بود ، تقریبا استاد و مجموعه ی کلاس رو بصورت محو میدیدم ، فلش مموری رو هم خودش برام خریده بود و هروقت همدیگه رو میدیدیم ، چنتا آهنگ قشنگ برام میریخت روش و بقول خودش این آهنگها وصف الحالش بودن در ماجرای عشقی یکطرفه ....و من کاری نمیتونستم بکنم ...هیچ ...فقط نظاره گر بودم که رها چطور عاشقانه میسوزد ، تحلیل میرود و با لبخند یا محبتی از من انرژی میگیرد و چگونه عاشقانه در آغوشم و در میان بازوانم رشد میکند ، جان میگیرد و دوباره میشود رهای روز اول .... من فقط نگاه میکردم....یکی از معدود رقابتهای زندگیم بود که داشتم شکست میخوردم....رها ، عشق را معنا کرده بود...به معنای واقعی حاضر به حتی ، مرگ هم بود برای من ...آقا ! کم آوردم ! رسما کم آوردم جلوش...من رو برای خودم میخواست....فقط و فقط برای خودم....حتی اگر قطع نخاع هم میشدم و میفتادم رو تخت تا ابد ، برای رها ، من همون ادم سابق بودم و او بازهم عاشقانه دوستم داشت.... وقتی بعلت رعد وبرق موبایلهای محلی ،که بعنوان پیمانکار ، پروژه اش را برداشته بودم برای نصفه روز از کار افتاد ، توی اون وضعیت آب و هوا که ما هم مجبور به تعطیل کارگاه شدیم چون از ترس طوفان و شدت باد هراس این را داشتم که کارگرها از ارتفاع سقوط کنند ، رها از اصفهان حرکت کرد و حتی به گفته ی خودش به اخطار پاسگاه پلیس راه که " خانم ، صبر کنید هوا بهتر بشه بعد حرکت کنید تو این جاده ) توجهی نکرده بود و چون بیخبری و ترس از بروز حادثه در کارگاه برای من ، به منزله حکم مرگش را داشت ، بعد از طی 130 کیلومتر جهنمی ،  رسیده بود به ورودی شهر و از ترس اینکه سرزده وارد منزلی که من در طی مدت اجرای کار ، گرفته بودم نشود و باعث حرف در آمدن برای من در آن شهر کوچک نشود ، حدود یکساعتی را بیرون شهر در ماشینش منتظر می ماند و زمانی که از تماس با تلفن همراهم ناامید میشود ، یک جوان موتورسوار را به زحمت نگه میدارد و مشخصات من را میدهد و طرف از شانس خوب ، پسردایی یکی از کارگرهای من بوده است ، مبلغی معادل پانصد هزارتومان (امروزی ) را فقط برای اینکه پسرک با موتورش من را در خانه خبر کند بهش پول میدهد ، وقتی متوجه قضیه شدم و آدرس دقیقش را گرفتم ، پریدم تو ماشین و حرکت کردم به سمتش...وقتی دوربرگردان را دور زدم که از پشت سر برسم به ماشینش و کنار شیشه اش نگه دارم و بگویم پیاده نشود و فقط پشت سر من بیاید خانه ام و مشکلی نیست برای حرف مردم و اینها ( خوووب دقت کنید اینجایش را ، تفاوت احساس را با احساس ، هردو همدیگر را دوست داشتیم ولی ... )  از توی آیینه ، ماشینم را شناخت و بسرعت از ماشین گرانقیمتش پیاده شد، آشفته ، شوریده و بی توجه به رگباری که سرمای زمستان به شلاقی سوزان تبدیلش کرده بود ، اما من که اصلا در فکر پیاده شدن نبودم فقط با چراغ اشاره کردم که صبر کند ، تمام این اتفاقات در سه ثانیه حادث شد و این تعلل و مکث رها (به دستور من ) در آستانه ی درب ماشینش ، به باد بیرحم و قلدر فصلی اجازه داد درب سنگین ماشین لوکس و خارجی رها را با شدت بر روی انگشتان ظریف دست چپش که بخاطر چراغ زدن من بطور کامل از روی شاسی در ، بر نداشته بود و در حقیقت منتظر فرمان بعدی من بود ، بکوباند.... هنوز گاهی انگشتان دست چپ من بیاد دردی که رها اونروز کشید ، تیر میکشد ، فقط جیغ کوتاهی زد و تا جایی که هجوم درد بهش اجازه میداد ، درب ماشین رو باز کرد ، وقتی بسرعت خودم رو بهش رسوندم ، ( چرا آدم نمیتونه از بین پرده ی اشکی که تو چشماش هست ، تایپ هم بکنه ؟ مگر نمیگن اشک چشم زلاله ؟ چرا من باید همش چشمهایم را پاک کنم تا بتونم اینا رو بنویسم ؟ ) رها تقریبا دستش رو توهوا گرفت و خودش رو انداخت تو بغلم ، هنوز صداش تو گوشم زنگ میخوره ، صدایی آمیخته با درد وحشتناک انگشتانش ، نگرانی برای من ، ترس از وضعیت مخوف هوا و رعد وبرقهای دشت مجاور و نزدیک شدن به شب و ...

-          تو ....تو خوبی ؟ نگران(درد نفسش رو برید ، نفس عمیقی کشید ) نگرانت شدم...

زنگ زدم به یکی از سرپرستهای کارگاهم و گفتم بیاد ماشین منو ببره و خودم پشت ماشین رها نشستم و ....

با فشاری که به بازوم وارد میشه ، به خودم میام ، حسین ، دوست صمیمی و خوبمه... یه پسر خوب ، خوش چهره ، خوش پوش و خوش تیپ ..اونم مثل من داره لیسانس دومش رو میگیره و تقریبا تو این مدت کوتاه تا حدودی از زندگی هم خبردار شدیم (خیلی حواسش به من هست و من واقعا دوستش دارم ) ...

-          فکر کنم باید ببرمت بیرون از کلاس...

تقریبا بهش تکیه میکنم و آخرین کلمات فریدون فروغی ، مثل ضربات پتک روی قلبم و مغزم فرود می اومد

حالا رفتی و من ، تنهاترین عاشقم  رو زمین

تنها خاطراتم تو بودی ، فقط همین

 ، چنتا از بچه ها با کمی تعجب نگاهم میکردن ، از تابلو شدن و این لوس بازیا بشدت متنفرم ولی ....دست خودم  نبود....روی صندلی های انتظار کریدور طبقه ی دوم ولو میشم و حسین ، دوست خوبم که از توی چشماش میخونم که واقعا دوستم داره از آبدارخونه ی دانشگاه آب قند میاره  و وقتی لیوان رو میده دستم ، شروع میکنه به مالیدن شونه هام.... بغضم اجازه ی حرف زدن بهم نمیده ولی با دست آزادم اشاره میکنم که اینکار رو نکنه...کمی آب قند خوردم( متنفرم از قند ) ، با اینکه از کلاس فاصله ی زیادی داشتیم ، در حقیقت یه طبقه اومده بودیم پایین ولی هنوز آهنگ فروغی تو ذهنم داشت تکرار میشد....کمی بغضم سبک شد،

برمیگردم سمت حسین و میگم :

-          یه راننده رو تصور کن که تو یه مسابقه ی حرفه ای در حال رانندگی ، بهترین دوستشم تو یه ماشین دیگه در حال رقابت دادن  با اون و بقیه هستش ، نزدیک خط پایان فقط راننده ی اول مونده و دوستش ولی میبینه که داره کم میاره و این دوستشه که میتونه برنده باشه..

-          اووهوم...خب ؟

-          اونوقت اون راننده سر یه پیچ فرمون  رو خلاف جهت پیچ میگردونه و خودشو میکوبونه به ماشین دوستش که درحال سبقته ازش، ودوتایی داغون میشن و میخورن به دیواره های اطراف و بقیه ردمیشن ...

-          اوه...

-          من اینکار رو با کسی کردم که حداقل از نظر مالی خیلی خیلی بالاتر از من براش تا کمر خم میشدن ولی اون عاشقانه دل بست به من و جالبه که این من بودم که کم آوردم و وقتی دیدم اون داره برنده میشه ....(بغضم راهشو پیدا میکنه به چشمام ، صورتم رو برمیگردونم از حسین که نبینه این دو قطره اشک رو )

-          من باورم نمیشه " تو " توی چیزی کم بیاری ؟

-          چرااااا؟ مگه فکر کردی من کی هستم ؟ از من چه گهی تو مغزت ساختی ؟ بشکنش حسین...

-          تو  خیلی آخه ...(نمیدونم نگاه خشم آلودم وادارش میکنه سکوت کنه یا مراعات حالمو میکنه که ادامه نداد حرفش رو ) ..هروقت بهتر شدی بگو بریم سرکلاس...

وقتی فلش مموری آبی رنگ رو با پیک برای آخرین بار بهم برگردوند ، یه یادداشت کوچیک کنارش تو پاکت گذاشته بود :

آهنگ 78 رو اضافه کردم.. اینبار فقط یه آهنگ...خودت گفته بودی خداحافظی بهتره سریع و کوتاه باشه ...منم فقط یه آهنگ انتخاب کردم...وصف الحالمه ..... برای من ، تو هیچوقت نرفتی و نمیری...همیشه اینقدر برات احترام قائل بودم که هرچی بخوای همون بشه...و نکته ی آخر ، جواب سوالی که همیشه ازم میپرسیدی و من همیشه از پاسخ دادن بهت طفره رفته بودم نفسم ، اینکه به جدی یا شوخی میپرسیدی تو آخه عاشق چه چیز من شدی ؟ از من خوشگلتر ، خوش تیپ تر ، پولدارتر که دیدم تو حلقه ی دوستاتون ...و من هیچوقت بهت نگفتم که نفس ، من اول مجذوب افکارت و اندیشه هات شدم ، بعد متاثر از شدت و عمق احساساتت شدم و یه وقت به خودم اومدم و دیدم که هیییچ مرد دیگه ای جذابیت فیزیکی وظاهری تو رو برام نداره و در نهایت مست عطر تن ات و بازوانت شدم....اینو یادت باشه من بهت نگفتم خداحافظ هیچوقت ، الانم نمیگم ...فقط : خیلی مواظب نفس من باش (منظورش خودم بود )

این یادداشت رو مدتها داشتمش و وقتی از روی متن اش تایپ کردم ، خود کاغذ رو سوزوندم...کاش نمی سوزوندمش و ای کاش های هزاران بار بزرگ تر....

تنهاترین عشق (اسم این آهنگ ) بهمراه چنتا آهنگ دیگه بهمراه فلش مموری آبی رنگ رها ، وارد این روزهام شدن تا خود تخریبی شدید و مزمنی که بعضیهاتون (که از طریق تلگرام و غیره ) باهام در ارتباطین متوجه اش شدین ، آغاز بشه....

از نوشتن ادامه دارد متنفرم ولی تازه این بخش اول ماجرا بود....پس بازهم : ادامه دارد..

پی نوشت : برای دوستانی که فقط از طریق خود وبلاگ باهام در ارتباط هستن باید بگم تاریخ این وقایع (یعنی بهم ریختنم سرکلاس و ..) مربوط به همین ده روز اخیره...

بعد از پی نوشت : شماره ام رو از وبلاگ برداشتم ، اگر کسی خواست پیام خصوصی بده تا ببینم کی هست و بعدش روی چشمام...

بعد از بعد از پی نوشت : عکسم رو هم میخوام بردارم با اجازتون ....چون گذاشتن عکس به درخوواست و فرمایش دوستان بود ، الان هم لطفا رضایت بدین که عکسو بردارم...هرکسی دوست داشت ، پیام خصوصی بده ، آدرس اینستاگرامم رو میدم که خوندن مطالب اینستاگرامم (البته بنا به نقل قول دوستان دیگه ) خالی از اطف نیست و بیشتر با من و زندگیم آشنا میشید..اینکه بهتر از یه عکسه ساده اس اینجا..

بدون بهانه : دوستتون دارم ....بی بهانه....