نشانه های ممنوعه(بخش سوم)

کمی مضطربم... کف دستهایم را روی نرده های حائل مابین استقبال کنندگان و مسافران در حال ورود ، فشار میدهم...نرده سرد است...شاید کسی که قبل از من اینجا بوده اینقدر اضطراب برای دیدن مسافرش نداشته. شاید اصلا برایش مهم نبوده . شاید هم ....کسی چه میداند...

درب ورودی باز میشود و مسافران به داخل سالن هجوم می آورند ، برخی مستقیم به سمتی که ایستاده ام می آیند تا با نشان دادن کارت پروازشان خارج بشوند و عده ی بیشتری اطراف تسمه ی سیاه و ساکن وسط سالن حلقه میزنند. منتظرند تا تسمه حرکت کند و  چمدان یا بارهایشان را تحویل بگیرند. برخی هم گردن میکشند سمتی که من ایستاده ام و برای کسانی که منتظرشان هستند دست و لبخند پرتاب میکنند. آنهایی که کاری با تسمه ی سیاه و ساکت ندارند یا تحمل کمتری دارند بسرعت به این طرف می آیند . رفتارها مختلف است : از محکم در آغوش گرفتن و بوسیدن تا یک دست دادن و خوش آمد گویی ساده و حتی گاهی دست هم نمیدهند و لبخندهای پت و پهن تحویل هم میدهند. همین است. دلیل اضطرابم همین است. دقیقا نمیدانم لاله را که دیدم باید چکار کنم؟  اینقدر صمیمی نبودیم که مثل یک دوست قدیمی و صمیمی در آغوش فشارش دهم و  آنقدر دور و رسمی هم نبودیم که حتی دست هم ندهیم. اصلا نمیدانستم . دلیل اضطرابم همین بود. سوزشی که درست وسط سینه ام احساس میکنم باعث میشود دستم را بی اختیار برای تسکینش بالا بیاورم و با فشار و مالیدن سینه ام ، کمی آرام شوم. چشمهایم بی اختیار بین مسافرین میگردد . جایی خوانده بودم که چشم انسان در هر لحظه قادر است حرکت سه تا چهار جسم مختلف را دنبال کند . حالا من بین انبوه این مسافرین کدام سه تا یا چهارتا را انتخاب کنم ؟ صورت لاله را هم به سختی بیاد می آورم. اما قد و قامتش را خوب بیاد دارم. چرا ؟

چون بارها و بارها مجبور شده بودم که بغلش کنم و جابجایش کنم :  از اطاق به حمام ، ازحمام (حوله پیچ شده ) به اطاق ، وقتی تشنج میکرد و یا بدن درد داشت، وقتی که برای فرار از دست ما و مصرف دوباره یواشکی لباسی میپوشید و من درست هنگام خروج دزدکی اش از خانه از  پشت می گرفتمش و او تقلا میکرد و دست و پا میزد و من محکم ولی مصمم بلندش میکردم و دوباره به اطاقش باز میگرداندمش  و وقتهایی که رها دیگر کم می آورد. ما (چقدر این کلمه ، برایم سنگین شده ، ما ، آنوقتها یعنی : من و رها ) ترکش داده بودیم. عرق روی پیشانیم را پاک میکنم. روزهای سختی بود ..سخت ؟ !! نه...روزهای شیرینی بود... حداقل برای ما .... شایدم سخت بود... برای من سخت ؟ برای رها شیرین ؟ یا برای رها شیرین ؟ برای من ؟ برای ...؟!! لعنتی...باید این سیل بیرحم متوقف شود . سیل خاطرات و تلاش برای تفسیرشون ، تحلیل تک تک اونها ، حذف آدمها ، دندان بهم سایییدن ها برای حماقتها ، به پیشانی کوبیدن برای فراموش کردنها و ... باید متوقفش میکردم..... اینطوری حتما دیوانه میشوم ....

دستی ازبین انبوه سرها و تن ها  مشخصا برای من دارد تکان میخورد ، این را حس میکنم. چرا ؟

 چون با سنگینی نگاهی همراه است که آشناست.. سریع شناختمش .خودش بود. تغییر کرده بود ولی نه خیلی. اشاره کرد که باید چمدانش را بگیرد و منتظر حرکت تسمه ی کذایی است. به سرباز جوانی که در حقیقت حکم تنها حائل انسانی بین مسافران و استقبال کنندگان بود ، لبخند زدم و در حالیکه لاله را نشانش میدادم گفتم :

-         سرکار ! اون خانم (کمی مکث کردم ، چی باید میگفتم ؟ چه نسبتی باهاش داشتم؟ تصمیم گرفتم دروغ بگم ) بارداره !؟! وسایلشم زیاده ، من با اجازت برم کمکش.

یه نگاه سرسری انداخت سمت مسافرها و نگاهی دقیق تر به من :

-         باشه . بفرمایید

-         ممنون.

با تردید بطرف لاله حرکت میکنم. تسمه ی کذایی هنوز ساکت ایستاده است. همه منتظرند. فاصله ی نرده ها تا رسیدن به لاله برایم تمام نشدنی ست. انگار تمام روزهای زندگی با رها را دارم در این فاصله ی کذایی ، قدم میزنم. لاله سر برمیگرداند و حرکت متزلزلم را می بیند ، برعکسه من ، مصمم ، محکم و پرشتاب بسویم گام برمیدارد ، تسمه را رها میکند و بطرفم بلند گام برمیدارد . هجوم انرژییش باعث توقفم میشود : یک اندیشه ی دیگر در سرم جرقه میزند : اصلا من اینجا چه غلطی دارم میکنم ؟ چرا قبول کردم که بیایم و ببینمش؟ (نمیدانم کجا ولی خوانده ام که روزانه بطور  میانگین پنجاه هزار اندیشه در مغز انسان شکل میگیرد ....کجا خوانده بودم ؟ اه...یادم نیست) ...لاله دو متر بیشتر با من فاصله ندارد : مانتوی مشکی مدل دار ، شلوار جین آبی پررنگ ، کفش چرم که دمپاهای شلوار جین اش مرتب رویش نشسته اند ... گاهی وقتها فکر میکنم این مدل و تیپ دهه شصتیها هیچوقت کهنه نخواهد شد ، چون گویی آنها را برای شلوار های جین ، بوتها و نیم بوتهای چرم ، کتهای اسپرت و حفظ تناسب اینها با لحاظ قاعده ی رنگ بندی در هنگام پوشیدنشان ، خلق کرده اند. نسلی که عطر محبوبش JOOP یا Hugo Boss  اونم مدل Soule (نمیدونم دیکته هاش درسته یا نه ) باشد ، به این زودیها صحنه را به نسلهای بعدی واگذار نخواهد کرد.....لاله در آخرین قدم و کاملا نزدیک به من است که ناگهان می ایستد ، من که  چند ثانیه ای است بسان مجسمه ای سنگی ایستاده ام ولی او در فاصله ی یک قدمی من می ایستد : نگاهم میکند ، دقیق ، از آن جنس نگاههایی که مردها هیچوقت نمیتوانند در یک مرتبه بصورت کامل اجرایش کنند ، مگر اینکه کارآگاهی افسانه ای مثل شرلوک هلمز یا پوآرو باشند. من اسم این فرم نگاه ها را گذاشته ام : نگاه زنانه ! نگاهی که از رنگ کفش و جوراب تا درصد سفیدی شقیقه های طرف مقابل (اگر مرد باشد ) و یا تعداد چروک های اطراف چشم و یا زیر چشم (اگر طرف زن باشد ) بعلاوه ی ژست و حالت و حسش رو بصورت کلی و جزئی دریافت ، آنالیز و نتیجه گیری میکنند و می سپارند گوشه ای از مغزشان. نه ! امکان ندارد هیچ مردی در یک نگاه بتواند چنین کاری بکند. این جزو خصایص خانمهاست. بازهم هجوم اندیشه ای دیگر ! بس است دیگر... لاله قدم آخر را بلند بر میدارد و با گفتن جمله ی : وای ! مهران ! تقریبا پرتاب میشود در آغوشم !! معذبم . احساس میکنم تمام ماهیچه های بدنم منقبض اند. دندان هایم کلید شده اند. بیچاره دندانپزشکم . چقدر حرص میخورد که من دندانهایم همیشه ردیف باشند. فشارم میدهد به خودش. اجبارا و به معنای اتمام این صحنه ، دستهایم که تا حالا مثل خرطوم فیل  دو طرفم آویزان بودند را بالا می آورم و چندبار آرام از پشت ، به کمرش میزنم . یعنی : مرسی ، منم خوشحالم از دیدنت و مهمتر از همه یعنی : بسه دیگه ! ولی لاله رهایم نمیکند و سرش که ابتدا از طریق چانه اش روی شانه ام بود ، پایین می آید و صورتش را در سینه ام پنهان میکند ، تو گویی از چیزی وحشت دارد یا به دنبال تسلای خاطری باشد و البته برای من معنای سومی هم دارد : داشت گریه میکرد ....شعری از آذر(علیرضا آذر ) به ذهنم هجوم می آورد :

می روم تا درو کنم خود را

از زنانی که خیس پاییزند

از زنانی که وقت بوسیدن

غرق  آغوشت اشک می ریزند..

 همین را کم داشتم...عزاداری برای رها وسط سالن فرودگاه شهید بهشتی اصفهان ! بیشتر از اون به فکر خودم هستم که میدونم اگر اشکم سرازیر شود به این سادگیها بند نمی آید و احتمالا صحنه ی رمانتیکی خواهد شد ، شاید یک احمق هم پیدا شود و با دوربین موبایلش فیلم بگیرد (مریضی جدیدی است که سرعت رشدش تداعی گر طاعون سیاه سالهای 1347 تا 1350 میلادی در اروپا ، است) و ....

گلویم را صاف میکنم و ته مانده ی انرژیم را جمع میکنم :

-         لاله جان ! لطفا آروم باش ! ...حداقل اینجا نه ! فکر من رو هم بکن....

نمیدانم بخاطر اون مدتی که تحت نظر و مراقبت من و رها بود ، در پس زمینه ی ذهنش خاطره ی فرمانبرداری سریع و صریح از من داشت یا واقعا برایم احترام قائل بود و یا کلا موقعیت رو درک کرده بود....

سرش را که بلند کرد و حال و احوال معمول را حین پاک کردن اشکهایش انجام داد ، تازه من فهمیدم عجب خبطی کردم که پیراهن بسیار کمرنگ صورتی ام را برای امروز پوشیدم . چون سمت راست سینه ام را لاله برایم با مخلوطی از اشکهایش و لوازم آرایشش نقاشی کرد . یک چمدان کوچک سفری داشت که شاید اگر من بودم ترجیح میدادم با خودم ببرمش داخل هواپیما که منتظر تحویل بار نشم . هنگام خروج ، مجددا از سرباز حراست تشکر کردم و از ته قلبم برایش آرزوی سلامتی کردم. استادی دارم که اعتقاد عمیقی دارد برای اینطور دعا کردنها . دعا کردن و آرزوی موفقیت کردن برای سرنشین ماشین بغلی ات پشت چراغ قرمز ، دعا کردن برای غنا و سرازیر شدن عشق و محبت به زندگی زوج جوانی که از کنارت گذشته اند و تو اصلا شناختی نسبت آنها نداری ، آرزوی برکت و پول فراوان برای کاسبی که حتی برای اولین بار و شاید هم آخرین بار از او در یک مسیر اتفاقی خریدی کوچک انجام میدهی و هزاران دعا و آرزوی دیگر. این استادم خیلی راحت برخورد میکنه. مثلا میگه اگر حالشو نداشتی براشون زیر لب همون موقع دعا و آرزو کنی ، یه ذکر کوچیک بگو ، به نیت اینکه برسه به یکی از این هزاران آدمهایی که هر روز از کنارمون رد میشن. البته اون وسایل عمومی  مثل تاکسی ، اتوبوس های شهری و مترو رو هم میگه که من چون تقریبا استفاده نمیکنم از این بابت معافم . ولی تصمیم دارم در برخی مسیرهای روزمره ام بجای اینکه از داخل پارکینگ خانه خودم را درون ماشینم حبس کنم و فقط صدای موبایلم را بشنوم و صدای پخش ماشین (زندان خود خواسته ی متحرک ) تغییری دهم و برخی مسیرها را با وسایل عمومی جابجا شوم. بازهم هجوم یک اندیشه مثل یک درخت با کلی شاخ و برگ . لاله که حالا حمل چمدان چرخدارش بعهده ی من است با دستمالی دریک دست و آیینه ی کوچکی که دقیقا نفهمیدم چه زمانی از کیف دستی کوچکش بیرون آورد ، مشغول ریکاوری آرایش (میکاپ) بهم ریخته اش است. شاید انتظار اینقدر سردی از من را نداشت. چون کمی اخمهایش بهم است . حالا نمیدانم برای آرایش از دست رفته اش است یا سردی برخورد من ؟ بهرحال من تقصیری ندارم. اینجا اصفهان است. پایتخت فرهنگی جهان اسلام ! جای این کارها نیست. حسرت یک کنسرت درست و حسابی به دلمان مانده است. هنوز گشتهای نیروی انتظامی به ماشینها گیر میدهند و طوری کار بیخ پیدا میکند که باورت نمیشود در  سال 1395 زندگی میکنی. برای جبران سردی احتمالی برخوردم (زنها همیشه پیچیده اند ، اگر همین را ازش میپرسیدم ، مطمئنم که با شدت سر تکان میداد که : نه ! برخوردت سرد نبود . حتما لازم بوده یا چیز دیگه ای . و البته مشکل همین انکار سریع و فکر نکرده و  دو کلمه ی آخر است : چیز دیگه ای !!؟؟!) صبر میکنم تا ترمیم آرایشش تمام شود و در حین خروج از سالن ، فقط سرم را بطرفش برمیگردانم که باعث میشود اوهم نگاهم کند ، لبخندی میزنم و بازویش را در بازویم حلقه میکنم : ناسلامتی مهمان است. اعتراضی نمیکند و آهسته ولی منظم گام برمیداریم ، برایش توضیح میدهم که ماشین خیلی دور نیست و من همیشه در پیدا کردن جای پارک فرصتهای فوق العاده ای نصیبم میشود. همیشه جاهایی که از قبل مدنظرم بوده اند یا خالی هستند (حتی در اوج شلوغی ) یا به محض رسیدن من خالی میشوند. سرش را بطرفم برمیگرداند و خیلی جدی ، برنده و تا حدی با چاشنی حسادت می گوید :

-         تو شانست توی همه چیز خوب بوده و هست مهران. تا جایی که یادم هست ، هم خودت و هم اون خواهر کوچولوت که خیلی دوستش داشتی و باهم خیلی صمیمی بودین . یادته برام تعریف میکردی وقتی وارد یه فروشگاه یا مرکز خریدی میشید ، ابتدای ورودتون ، خلوته و به اصطلاح مگس پر نمیزنه ولی بعد از چند دقیقه فروشنده ها فرصت پیدا نمیکنند حتی جواب شماها رو که زودتر اومدید بدن ؟ یادته اینا رو برام تعریف میکردی؟

از قدرت حافظه اش و اینکه من اینها رو فقط برای گذران ساعات تلخ ، سخت و کشنده ی سم زدایی برایش میگفتم ولی اون همه رو به یاد سپرده بود ، شگفت زده میشم..فقط سر تکون میدم . نزدیک میشیم به ماشین.چمدانش را روی صندلی عقب میگذارم و خودش به محض جاگیر شدن در صندلی جلو ، دکمه های مانتوی مشکیش را باز میکند و بقول خودش راحت می نشیند . خدا را شکر میکنم که کولر ماشین بقدری قوی هست که گرمای زودهنگام را برایش به خنکی لذت بخش تبدیل کند. حرکت میکنم به سمت خروجی پارکینگ فرودگاه ، صدای پخش ماشین که یک فلاش مموری مشکی آهنگهایش را تامین میکند بلند میشود :

میگفتم اگه از کنارم بری

شاید بوی بارون رو یادت بره

نشونیم رو حتی نوشتم برات

شاید این خیابونو یادت بره

میگفتم یه مدت ازم دور شی

مبادا به این دوری عادت کنی

.....

درحالیکه سرش تو موبایلشه ، به پخش ماشین اشاره میکنه و میگه :

-         هووووم ! بازم رستاک ! هان ؟ همینطوری باهاش میری جلو ؟

منتظر جوابم نمی ماند و دوباره سرش میرود توی گوشی اش....قبض پارکینگ را پرداخت میکنم و  به سمت آخرین خروجی فرودگاه رانندگی میکنم.هنوز سرش را بلند نکرده است. نیم نگاهی به صفحه گوشی اش میندازم : تلگرام است . احتمالا خبر رسیدنش یا پیامهای دیگر را دارد جواب میدهد. مزاحمش نمیشوم....وقت داریم....بحد کافی ...چند سوال اساسی هم دارم که حتما باید مطرحشان کنم....

ادامه دارد....

پی نوشت : خاموش نخوان...خاموش نمان... این حجم عظیم خاموشی کافی نیست هنوز ؟