یه حرفهایی هست...

یه وقتهایی یه چیزایی پیش میاد که

احساس میکنی داری خفه میشی

یه بحث هایی پیش میاد

یکی یه حرفی بهت میزنه که میدونی قدرت داره

زندگیتو دگرگون کنه

یکی یه دفعه یه سیل موج منفی رو پرت میکنه تو صورتت

رو هیکلت

احساس میکنی ، تمام ایده هات ، نقشه هات و آینده ای

رو که نشستی با دقت ترسیم کردی 

خیلی راحت داره لگد کوب میکنه

خیلی وقتها ناخواسته اس

ولی خب ! بالاخره اینکار رو میکنه دیگه

و تو داغون ، با بغضی تو گلو 

داری دنبال یکی میگردی که بتونی اینا رو براش بگی

یکی که ارزش داشته باشه اینا رو بهش بگی

یکی که نیاد ازت بول بگیره فردا

یکی که امیدوارت کنه و از این حال درت بیاره

یکی که بهت انرژی مثبت بده

یکی که حتی اگر دلت خواست گریه هم بکنی آغوش عطرآگین

اش رو باز کنه روت و در حالیکه انگشتاش رو میکنه

تو موهات ، برات توضیح بده که منظور طرف این نبوده ، اون بوده

که تو بیخود نگرانی و هیچکس نمیخواد خوشبختی تازه یافته ات

رو  ازت بگیره ، هیچکس نمیخواد نقشه هات رو خراب کنه

، که خستگی ات رو از آدمهای دنیا درک میکنه ، چون خودش هم

خسته اس ... و تو سرت رو بالا بیاری از آغوشش ، در حالیکه 

با یه قیافه ی مسخره (دماغ قرمز شده ، چشمای خیس و سرخ ات

در حالیکه فین فین ات به هواست ) نگاهش میکنی ، بگی:

- تو چرا نفسم ؟

و اون بازم در آغوشت بکشه و بگه قصه اش طولانیه...الان وقتش

نیست...آروم باش...

***

من داشتم چنین کسی رو ...خودم از دستش دادم و حالا ، همین حالا

که دارم اینا رو مینویسم ، بقدری نیازمندش هستم برای شنیدن

این حرفها ازش که حاضرم..که حاضرم...؟؟!! که حاضرم؟ ....حاضرم

هیچ غلطی نمیتونم بکنم..چون اون منو نمیخواد دیگه....